Vannacht is het nieuwe team geland op het vliegveld van ‘Daar’Es Salam, is nu dus ‘Hier’Es Salam..
Vanuit het zeer regenachtige NL zijn we (Dirk-jan en Inge) gisteren vertrokken vanaf Schiphol en met een tussenstop in Istanbul uiteindelijk om 2.00 geland op HierEsSalam. 45minuten sneller dan het schema. Op het vliegveld aangekomen bellen we Dirk en Trudy en binnen 5 minuten staan ze voor onze neus. Trudy komt aangerend en is superblij, Dirk en wij ook!

Na geproost te hebben op een goede reis, gaan we nog een paar uurtjes slapen.
Op de kamer hangt een airco om de boel op temperatuur te houden, lekker koel maar een aardige herrie!

’s Ochtends zien we Jon en Renzo ook weer, na het ontbijt gaan we in de schaduw van de ‘steeg’ van het hotel zitten, mooie en sterke verhalen vertellen.
Jon werkt nog aan 3 verslagen, hij moet aardig graven in zijn geheugen.

Na een hoop mooie verhalen te hebben gehoord gaan we de nieuwe Teamsticker op de Landrover plakken, er is geen ruimte meer in het rijtje op de motorkap, maar Dirk heeft een mooie plek gevonden op het spatbord. Zit de sticker toch nog aan de Afrika kant.
Na enig knip- en wrijfwerk zit de sticker er mooi op.

Nadat de sticker er op zit is het tijd voor de officiele sleutel overdracht.
Dat is wel even een foto waard!

Jon heeft contact met een nicht van hem, zij heeft een huisje op het strand, vlak bij DarEsSalam, hier gaan Renzo en Jon nog een paar daagjes relaxen.
Na de lunch staat er een taxi klaar, na aardig onderhandelen over de prijs door Jon, nemen ze afscheid. Dat gaat natuurlijk niet zomaar na al die weken meerijden, maar na een paar dikke kussen, omhelzingen en een groepsfoto pakken ze de taxi.

Na een niet te vreten kippetje, volgens mij is ie ook van NL naar Tanzania gevlogen. Echt heel taai en geen vlees. En een flesje Tanzaniaanse wijn van 18% sluiten we de dag af.

Morgen gaan we richting Morogoro.

3 Oktober

Vandaag is de laatste dag van het team Renzo en Jon, we gaan richting Dar es Salaam om Dirk jan en Inge (welke ’s nachts landen) van het vliegveld te halen. Het is een kort ritje vanaf Bagamoyo over een goede geasfalteerde weg.

We komen al snel in de voorsteden van Dar es Salaam aan, het is één grote chaos overal auto’s, brommers en zeer veel mensen langs de kant van de weg. Om even te lunchen zoeken we een rustig plekje, dit plekje blijkt achteraf een militair terrein. Er komt een militair aanlopen, mogen we blijven staan als we maar geen foto’s maken.

Dan komen er op een gegeven ogenblik nog 3 militairen, waarvan er 1 in  burger kleding is, dit blijkt een luitenant te zijn en die sommeert ons om meteen weg te gaan. Dirk protesteert nog, Jon en Renzo geven toch maar aan dat we beter kunnen gaan, aangezien het anders nog wel eens slecht kon uitpakken, we gaan snel weg.

Op een parallel weg van de snelweg even ons stoeltjes neergezet om te eten en een bakkie koffie te doen.

Nadat we weer de drukte van de stad in gaan blijkt dat we op nog geen 500 meter van een SOS kinderdorp zaten, jammer.

Na enkele keren vragen komen we bij het vliegveld aan, en we arriveren om ongeveer 15:00 bij het hotel. 

Dit is het laatste verslag van het team Renzo en Jon, het was leuk om ze te mogen schrijven.

2 oktober

Na een laatste ontbijt bij Peponi nemen we afscheid van de familie Roberts. Er zijn nog enkele foto’s gemaakt van de oude land rover van Denys en de t-ford.
We bedanken Denys voor de gastvrijheid en we vertrekken richting Bagamoyo. Simone en Sandra rijden mee in de land rover.
De weg gaat door het natuurpark Sadaani national park, onderweg komen we apen en diverse soorten reeën tegen, helaas geen olifanten en giraffen. De weg is niet al te best maar de t-ford worstelt zich er toch zonder problemen doorheen, het laatste obstakel is een brug welke sinds kort open is.
Het laatste stuk van de reis gaat Jon mee in de t-ford, 1 van de slechste stukken weg die we hebben meegemaakt wel erg leuk. We komen aan in Bagamoyo, Denys heeft een reservering gemaakt in travellers lodge. Aangezien Jon en Renzo absoluut geen zin hebben om de tent op te zetten regelt Renzo dat we in de spare room van Simone en Sandra mogen slapen. We drinken enkele tuskers en hebben gezamelijk weer een heerlijk diner. Morgen gaan we richting Dar es Salaam.

vrijdag 5 oktober 2012

Deze morgen gaan Dirk en Jon om 08:00 richting Tanga, ze kunnen meerijden met een personeelslid van Denys. De stabilisatie stang, de beugel en de band van de range rover gaan mee in de range rover van Denys. In Tanga aangekomen gaan we eerst richting een tire center, we geven aan wat het probleem is en ze geven aan dat het geen probleem is. We rijden verder richting een garage, we ontmoeten de eigenaar en we leveren de beugel en stabilisatie stang in ook hij geeft aan dat het geen probleem is, het zou ongeveer een uurtje duren. We worden bij een cafeetje afgezet voor een bakkie koffie, aangezien Denys ook een boodschappen lijstje voor het personeelslid heeft meegegeven.

Na nog een kleine 1000 kilo aan natuursteen te hebben opgepikt gaan we richting de garage om de stang en beugel op te halen. De beugel is al klaar, aan de stabilisatie stang moet nog even wat geknutselt worden, Dirk laat even zien hoe de stabilisatie stang las klaar gemaakt moet worden. De lasser last de stang met koper weer aan elkaar, het ziet er goed uit. Onderweg de band opgehaald, Dirk vraagt nog even hoeveel bar er in de band zit, er blijkt veel te weinig in te zitten, de mannen van het tire center geven aan dat ze geen perslucht hebben??? Raar verhaal maar we gaan verder, de band gaat op het dak. Onderweg moet er nog wat lucht in de achterband van de range rover, Dirk klimt op het dak om de band van onze range rover op druk te krijgen, nadat er 4,6 bar op zit komt er een werknemer en de laat de band weer leeg lopen??? Dirk probeert het nog te voorkomen maar helaas de band zit weer op 2 bar, aparte jongens die Tanzanianen.

Na een uurtje zijn we bij Peponi al met al toch weer 4 uurtjes onderweg geweest. Dirk gaat de stabilisatie stang en de beugel bevestigen, deze zitten er na een kleine 2 uur eronder. We besluiten om toch maar een dagje te blijven omdat we anders moeten haasten.

Renzo en Jon liggen weer bij het zwembad en Dirk en Trudy krijgen nog enkele adressen en tips voor de reis van Denys.

’s Avonds een laatste maaltijd met enkele gelagjes, de Duitse meiden willen graag meerijden tot aan Bagamoyo, we gaan niet al te laat op bed.

Pure luxe weer een dag niks. ‘s ochtends een heerlijk ontbijtje, de rest van de dag een beetje zonnen bij het zwembad. Dirk sleutelt aan de t-ford en komt erachter dat er een stabilisatie stang en een beugel van een filter gebroken zijn. Deze dient gelast te worden; Denys regelt dat we morgen naar Tanga kunnen gaan. We ontmoeten 2 Duitse dames Simone en Sandra ze reizen 2 weken door Tanzania we wisselen onze ervaringen van de Serengeti uit, hun volgende lodge is in Bagamoyo.
We genieten van een zeer rustig dagje niks doen.

Na heerlijk te hebben geslapen genieten we van een ontbijtje, en douche. We zijn klaar om te gaan snorkelen, na het passen van de uitrusting lopen we richting de boot genaamd Pepi. We zijn de enige 4 passagiers samen met 3 stuurlui. De uitrusting, eten en drankjes worden aanboord gebracht, het is heerlijk zonnig, aangezien het nog windstil is wordt er gebruik gemaakt van de buitenboord motor.

Na een klein uurtje varen komen we aan bij het rif, het anker gaat overboord en na een korte instructie voor Dirk en Trudy gaan we overboord het water is helder en heerlijk warm. Na enige duiken blijkt de uitrusting niet helemaal goed te werken, de snorkels zijn lek, dat is een beetje jammer. Dirk heeft een ouderwetse snorkel gekregen en deze werkt perfect hij heeft enkele mooie vissen gezien. Na nog even aan de andere kant van het rif een duik te hebben genomen is het tijd om te gaan lunchen. De wind is opgekomen en het zeil wordt omhoog gehezen, dat maakt het nog een stuk leuker, geen ronkende motor, de mannen zetten koers richting een klein zand eilandje vlak bij het rif. Nadat ze een tentje hebben gemaakt om wat schaduw te maken worden de koelboxen met drankjes en eten uitgeladen, het is een echt bounty eilandje.

We liggen wat op het strand, Jon begint eruit te zien als de gegrillde kreeft van gisteravond. Na een uurtje zeilen we terug naar de lodge, Tusker time.

Renzo en Jon gaan bij het zwembad liggen en nemen nog een duik in het zwembad. Dirk werkt nog wat aan de auto en Trudy maakt de parasol welke kapot was gescheurd.

’s Avonds wederom lobster met een mango salade voor de mannen Trudy neemt een pizza wederom heerlijk gegeten.

Na een lesje jokeren te hebben gehad van Dirk is iedereen moe, vreselijk vermoeiend zo’n dagje niksen.

28 september

Vandaag vetrekken we naar het plaatsje Kilale. Eerst krijgen we nog een korte rondleiding door de hout fabriek. Marije laat ons de zagerij en de nog te renoveren wood chip fabriek zien. Nadat we afscheid hebben genomen van deze ondernemende Nederlanders gaan we op pad.
De weg zit vol met gaten en er wordt druk aan de weg gewerkt, het schiet niet echt op. Renzo en Jon kopen onderweg nog enkele kokosnoten bij een van de vele standjes langs de kant van de weg.
We komen aan in Korogwe, bij de enige bank in het stadje, dient er eerst nog gepind te worden, er staat een lange rij wachtende localen, het blijkt dat de machine leeg is. Na ongeveer een half uur zitten er weer wat flappen in het apparaat, en met enkele flinke stapels gaan we verder.
Onderweg wordt er nog gespeculeerd om de trip toch in 2 dagen te doen maar al gauw blijken de wegwerkzaamheden te helpen, de weg verandert in een mooi geasfalteerde weg, het landschap gaat over van zeer droog, en stoffig naar mooie groene akkers. Na flink door te kunnen rijden komen we aan in het plaatsje Pongwe, vanaf hier is het nog een kleine 40 kilometer naar het kustplaatsje Kilale. Met behulp van alweer een gedetailleerde route beschrijving van onze vrienden uit Arusha, vervolgen we onze weg. De weg is hobbelig en gaat door vele kleine dorpjes, de bevolking kan hun ogen niet geloven als ze de t-ford voorbij zien rijden, iedereen is enthousiast en staat te zwaaien.
Na een klein uurtje zien we het bord Peponi beach resort, Denys de eigenaar verwelkomt ons en laat ons het resort zien. We krijgen 2 mooie kampeer plekken pal aan het strand, top plek. Denys geeft aan dat de overnachtingen gratis zijn, zeer gastvrij weer.
Renzo en Jon hebben mazzel ze kunnen een tent gebruiken welke al helemaal klaar staat, Dirk en Trudy bereiden de daktent voor.
’s Avonds gaan we in het restaurant eten om 19:00 schuiven we aan, Trudy heeft curry groente, rijst en een heerlijke mangosalade, Renzo, Dirk en Jon nemen de lobster van de barbecue met patat en salade intens lekker.
We maken bij de bar een afspraak om morgen te gaan snorkelen bij een koraal rif na enkele Tuskertjes en een fles wijn gaan we vroeg op tok.

Na een warme nacht (meerdere dekens en de kleren aan) ’s ochtends vroeg begonnen met de spullen in te pakken, we vertrekken richting de kust. Aangezien het 360 kilometer rijden is hebben we besloten de trip in 2 dagen te doen, na de lunch ziet eagle eye Renzo dat de rechter achterband van de land rover slap is. De reserve band wordt erop gezet aangezien het ventiel van de band stuk blijkt te zijn. De bijnaam eagle eye heeft hij van Trudy gekregen dit aangezien hij de hele dag naar de grond loopt te kijken om waardevolle stenen te traceren.
Dit komt weer omdat Gwynne een hele emmer vol heeft, met langs de kant gevonden stenen welke waardevol blijken te zijn.
Nadat de reserve band er na een klein uurtje er al weer op zit vervolgen we onze weg na ongeveer 200 kilometer rijden het plaatsje Mkumbara in, een groot bord langs de kant van de weg geeft aan dat er een camping is. Om daar te komen moeten we over een soort van klein bruggetje, het bruggetje bestaat uit grote stenen platen, die los over een greppel liggen. Renzo stuurt de land rover met behulp van de aanwijzingen van Dirk over de stenen platen, de land rover valt bijna in de greppel aangezien de tegel aan de buitenkant maar aan 1 kant vast blijkt te zitten. Na de land rover in low gearing en de diff lock te hebben gezet kan de range rover in zijn achteruit.
Bij de volgende poging komen we zonder problemen over het bruggetje ,al rijdende komen we Hubert tegen een Nederlander die samen met zijn vriendin Marije een hout fabriek gaat opzetten. Aangekomen in tembo lodge komt Christina aangelopen ze geeft aan dat we overal mogen staan, ze vraagt wat we vanavond willen eten kip maar weer eens. Dirk en Trudy preparen de dak tent, Renzo en Jon besluiten buiten te gaan slapen, nul zin om de tent op te gaan zetten. Na enkele biertjes is het alweer tijd om te gaan eten Christina heeft een zeer lekkere kip met curry, rijst en groentes klaar gemaakt.
Hubert, Marije, Jorn die een timmer fabriek gaat opzetten naast de hout verwerkings fabriek, en Chris de technische man, komen even langs het wordt een gezellige avond.

Morgen richting de kust.

Na een ijskoude nacht wordt er eerst door iedereen genoten van een heerlijke warm douche, we hebben genoeg douchecabines, om 09:00 een lekker ontbijtje wederom samen gesteld door Trudy, al met al toch weer een perfecte plek.
Dirk doet nog wat onderhoud aan de T-ford en daarna is het tijd om de omgeving te verkennen, samen met een gids lopen we door zijn stukje land, trots vertelt hij over hoe ze het land bewerken; onder andere staan er bananen bomen, welke elk jaar bananen opleveren, zodra de bananen eraf gehaald zijn kappen ze de boom. De bladeren en schors gebruiken ze voor voer, voor de koeien en de geit, na een jaar staat er alweer een nieuwe boom.
We gaan richting een waterval, de tocht gaat via een kronkelig weggetje naar beneden. Na aankomst moet er natuurlijk even gezwommen worden, het water is heerlijk, na een 10 minuten dobberen is het even om kleden, de boxershort gaat ter plekke uit (even goed kijken op de foto) 😉
De extra gids welke mee loopt geeft nog even vanaf een hoger gelegen rots, een mooie duik weg. Na enkele mooie kiekjes gaan we terug de berg op, de kater van enkele van ons, is er bijna uit gezweet. Na even uitpuffen bij bovenkomst, gaan we richting een oude grot welke 300 jaar geleden gebruikt werd door de lokale bevolking om te schuilen tegen aanvallen van enkele onaardige personen.
Na een lekkere lunch in het centrum van Marangu gaan we terug richting onze kampeer plek. ’s avonds nogmaals lasagna en enkele potjes yathzee. De aardige bar mevrouw van gisteren is ingeruild door een iets minder aardig bar mevrouw, we gaan vroeg slapen.

Vanochtend zijn we na nog een heerlijk laatste ontbijt bij de familie Morson vertrokken
richting de Kilimanjaro. We hebben van Gwynne nog enkele adressen van vrienden van hem mee gekregen, waar we eventueel zouden kunnen blijven slapen.
Na 122 kilometer bereiken we Marangu vlak bij de Kilimanjaro, we zien de berg al onderweg, in de wolken gehuld liggen.
We komen aan bij hotel Marangu waar tevens een camping aanwezig is, we kunnen elke kampeer plek kiezen aangezien er geen andere gasten op de camping aanwezig zijn. We besluiten om een plekje te nemen vlak bij de douches en toiletten. Na het nuttigen van een koude Tusker beginnen we met het opzetten van de tent en de overige kampeer spullen.
De avond wordt gevuld met een lekkere lasagna welke we buiten op het terras op eten, een potje jokeren, Trudy heeft ons weer eens verslagen.
Dirk en Trudy gaan na het jokeren slapen, Renzo en Jon nemen nog enkele gelagjes in de bar we mogen onze eigen muziek draaien Johnny Cash schalt op een gegeven ogenblik uit de speakers, rond een uurtje of 2 na veel “letse erops” is het tijd om te gaan slapen. Bij het naar buiten lopen komen we er achter dat het temperatuur naar een graadje of 5 is gezakt, de schrijver van dit stuk had een koud nachtje in tent.