zondag 16 september 2012, 

Vandaag doen we het lekker rustig aan, een beetje hangen in het hotel, plannen bedenken voor de komende dagen, e-mails lezen en beantwoorden, dat soort dingen. Maar we nemen ook afscheid van onze gids Naty en nemen een aantal zaken door met het nieuwe team, Jon en Renzo. De sticker zit op de auto, de sleutels zijn officieel overhandigd dus voor ons zit het erop, we gaan weer naar Nederland. We hebben een ongelofelijke reis gemaakt, heel veel mooie dingen gezien, veel mensen ontmoet en nieuwe vrienden gemaakt. De bezoeken aan de SOS dorpen waren zeer bijzonder en inspirerend, we hebben met eigen ogen gezien hoe goed er voor deze kinderen wordt gezorgd dus doneer, ik ben er zeker van dat het goed terecht komt. 

Veel plezier en succes toegewenst aan het nieuwe team! 

Tot ziens, 

Casper & Arnaud

Zaterdag 15 september 2012, 

We verlaten het SOS dorp in Meru waar we twee dagen zijn verbleven, het was prachtig en hartverwarmend maar we moeten we naar Nairobi waar het volgende team, Jon en Renzo op ons wachten. We krijgen nog een escorte van de kinderen en de staff, ze rijden 30 km met ons mee in een grote bus, een prachtig gezicht.

Onderweg zien we opeens een bord langs de weg staan, dat hier de evenaar ligt, tijd voor een kiekje. We komen aan in Nairobi, ontmoeten Jon en Renzo en het feest kan beginnen, het wordt een lange nacht! 

Casper & Arnaud

Vrijdag 14 september 2012, 

Vandaag spelen we de toerist, we gaan met z’n allen naar een Nationaal Park in de buurt, het is prachtig al die beesten van zo dichtbij te zien.

We moeten op tijd weer terug naar het kinderdorp omdat Peter een promotietoer door de stad heeft georganiseerd, we nemen een shortcut terug wat achteraf veel langer blijkt te zijn dan gedacht maar de omgeving is prachtig. We komen dus iets te laat aan, maar ja, this is Africa, Hakuna matata. Dirk en Trudy gaan met de T-Ford door het dorp en bezoeken allerlei evenementen. S’avonds hebben we de kinderen beloofd de films van de andere dorpen te laten zien en de kindergroet van en school uit Edam. Er stromen zo’n 50 kinderen is ons huis waar we met een beamer en de laptop de voorstelling geven. Er wordt vreselijk gelachen en wel het meeste om zichzelf te zien van de clips die we de dag ervoor hebben gemaakt. Na afloop worden we op ontroerende wijze bedankt door enkele kinderen waarna we afscheid nemen.

Het was prachtig!!

Casper & Arnaud

Donderdag 13 september 2012,

We hebben een korte rit naar Meru op het programma staan voor vandaag, we gaan daar naar het SOS dorp, en worden daar tegen lunchtijd verwacht. Peter Wambugu, de village manager, staat ons al op te wachten bij het begin van het dorp. Het is het begin van wat een zeer bijzondere ervaring zal worden. We lunchen in een huis waar we ook een kleine rondleiding krijgen. De opzet is hetzelfde als in de andere dorpen, tien kinderen varierent in leeftijd per huis en één moeder die voor hen zorgt. Er staan 13 huizen op het terrein dat er prachtig verzorgd uitziet. Er is een speelplaats met allerlei toestellen en een voebalveldje. Het dorp ligt net buiten de stad aan de rand van het bos, met enige regelmaat komen de olifanten een kijkje maken, helaas hebben we ze niet gezien. De T-Ford is natuurlijke een daverend succes, de kinderen klauteren erop, zitten achter het stuur en mogen een stukje meerijden. Het is mooi om te zien dat er zo goed voor de kinderen wordt gezorgd, ze krijgen een goede opleiding en begeleiding voor een goede toekomst.

Als klap op de vuurpijl wordt ons aangeboden om te verblijven in het gastenverblijf in het dorp, een groot huis met uitzicht over het bos, het is prachtig. De kinderen helpen om de auto’s uit te laden en in een mum van tijd staat al onze zooi in het huis.

We worden ongelofelijk verwend, er wordt zelfs s’avonds voor ons gekookt! Wat een gastvrijheid! 

Casper & Arnaud

Het was weer vroeg dag in Liasamis, bij het nalopen van de T-Ford kwam Dirk er achter dat de stuurstang voor de derde keer is gebroken, wederom op zoek naar een lasser. Deze is snel gevonden en er wordt een extra versteviging op gemaakt. Het ziet er niet uit maar het werkt. Na deze fix gaan we op pad richting Isolo, het is een lange rit over dirt road en wellicht asfalt!! Maar de verhalen over het laatste wisselen nogal, 20, 30 80 km, blijkbaar weet niemand het zeker.

Na een paar kilometer gebeurt er iets vreemd met de Land Rover, de auto glijdt van links naar rechts over de weg en is nauwelijks in bedwang te houden. We stoppen en zien het probleem, de stabilisator stang is losgetrild. Gelukkig komen er een paar auto’s langs en de mensen bieden aan te helpen, blijkt dat een van hen precies zo’n bout en moer in de auto heeft liggen!! De auto wordt gerepareerd en we kunnen weer op weg, en dan plotseling na 400 km hobbelen, schudden, begint de asfalt weg. We maken een dansje, de gemiddelde snelheid schiet omhoog en in de middag bereiken we Isolo.

Wederom een hobbelige rit door een deel van Kenia, we rijden van Marsabit naar Laisallas, zo’n 100 km door een stoffige omgeving. Onderweg komen we een Duitser tegen op de motor en later zijn maat op een vespa brommer. Beide zijn bezig Afrika in de rondte te rijden, eerst de westkust en via Zuid-Afrika weer omhoog. Het laatste deel dus de omgekeerde weg die wij afleggen. Zeker voor de jongen op zijn vesta een hele uitdagende prestatie! Bijzondere mannen, en dus zeker een foto momentje waardig. Laisallas is een klein dorp, we slapen in wat Trudy een bouwkeet noemt en de douche is een emmer water. Het plan is om morgen naar een lodge te rijden en daar een rustdag te nemen. Wel verdient naar 500 km hobbelen en rammelen.

We gaan de woestijn in, als we dachten dat de weg niet slechter kon worden, wel vandaag was weer een dieptepunt, 130 km door een vrijwel verlaten woestijn, waar je af en toe in de verte een paar mensen ziet die met kamelen of ander vee op zoek zijn naar een beetje water. We rijden nu al 250 km over dit soort wegen en het begint zijn tol te eisen. Vandaag is de diesel filter van de Land Rover eraf getrild en Dirk vreest dat de stuurstang nu voor de derde keer is gebroken (de volgende ochtend blijkt dat dit gelukkig niet het geval is). Tegen het einde van de middag rijden we de woestijn uit en passeren we een paar gigantische kraters, hele groepen bavianen bevolken de kraterrand, het is een prachtig gezicht. We zijn volledig bedekt door een laag fijne rode stof wanneer we aankomen in de stad Marsabit. Ik dacht dat ik heel erg bruin was geworden maar na een heerlijke warme douche blijkt het grootste deel stof te zijn, het spul zit overal, haar, neuzen en oren.

Casper & Arnaud

We rijden vandaag naar de grensstad Moyale, langzaam aan wordt de omgeving droger en de groene heuvels die we in Ethiopië zagen zijn verdwenen. Het is een korte rit en komen ruim op tijd aan, we hebben zelfs nog tijd om uitgebreid te lunchen. Ethiopië uitgaan vereist niet meer dan een stempel in onze paspoorten, echter, we onmoeten de meest chagarijnige en onbeleefde man van het hele land, die kerel die de stempels in onze paspoorten moet zetten. Dan naar Kenia, een wereld van verschil, aardige mensen en we zijn inclusief auto’s binnen het half uur het land in!!!
Het zoeken naar een geschikt hotel duurt nog even maar uiteindelijk vinden we een aardige plek.

Casper & Arnaud