Zaterdag 28 juli

Vandaag staat de langste rit ( 230 km) in Egypte door de Sinaï woestijn op het programma.
We zijn al om 6.15 vertrokken en staan helaas om 7.00 uur al weer stil bij een checkpoint. We moeten wachten op begeleiding, omdat er problemen in dit deel van de Sinaï zijn en ze bang zijn dat ons en de auto’s iets overkomt. Anderen mogen gewoon verder rijden.

onbijt bij checkpoint

Dus eten we maar ons ontbijt , wat we keurig in dozen meegekregen hebben, op en wachten.
Omdat we toch weer berg op en berg af moeten, wordt voor het eerst de triangel te voorschijn gehaald,
zodat de landrover de T-Ford kan trekken en we wat sneller op kunnen schieten.

om sneller te gaan aan de triangel

We hadden beter nog 2 uur langer kunnen slapen, want we vertrekken pas om 8.45 uur. Daar gaat onze tijdwinst.

de bewaking scherp en attent voorop

De bewaking rijdt voorop en achter ons rijdt er een gepantserde bestelbus mee. De eerste 10 kilometer is nog berg op en neer,
daarna wordt het vlakker en is het een wat lange, rechte, saaie weg met grote zandvlaktes

Sinai woestijn

Onderweg zijn er diverse checkpoints, waar vaak soldaten met geladen geweren staan. Een rare voor ons onbekende sfeer.
Bij elk checkpoint neemt een andere groep de bewaking over, omdat elke groep een beperkt gebied onder controle heeft.
De landrover met de sleur T-Ford rijden met een gangetje van 50- 60 kilometer over de weg. Het gaat prima.
Voor Dirk en Trudy is het een aparte ervaring. Ze hoeven niets te doen en zitten zo wel dicht op de landrover en vangen
erg veel wind en moeten hun ogen en oren tegen het lawaai bedekken.

ingepakt tegen de wind

We tanken heel goedkoop diesel bij een militair tankstation voor 1.100 egyptische ponden per liter ( 0,15 euro per liter)

De weg blijkt langer te zijn, niet 230, maar 320 kilometer en we zijn na een lange dag pas om 16.30 uur aan.
Dirk wilt de klepspeling even controleren en hij hoort ook een raar tikje bij de motor.De hele avond ligt hij onder de T-Ford te sleutelen.
De klepspeling is in orde, maar op zoek naar het motortikje, ontdekt Dirk dat er stukjes van de krukaslager los liggen.
Dit kan hij hier niet zelf maken, wat een domper.
Er zijn nu 2 opties:
stoppen of doorgaan tot het niet langer kan. Op zich schijnt er geen gevaar voor andere beschadigingen te zijn,
dus wordt er besloten gewoon door te gaan en bij heftige stukken de T-Ford te sparen door te triangelen.

uitzicht vanaf het balkon Ras Sudr

Ben en Joke

Vrijdag 27 juli

Blij en gelukkig tuffen we naar het zuiden door de Sinaï woestijn.Helaas kunnen we vanwege de veiligheid niet dwars doorsteken en moeten we langs de kust helemaal naar beneden en daarna weer omnhoog.

Gids Mohammed zit naast Dirk in de T-Ford te stralen en Trudy zit voor het eerst lekker koel in de landrover.
De weg gaat steil omhoog en na een paar kilometer loopt de temperatuur van de T-Ford  te hoog op en moet ze aan de kant stoppen om af te koelen. Door de hitte en nergens schaduw lukt dit niet echt.

T-Ford moet afkoelen

Na 5oo meter moet ze alweer aan de kant. We besluiten haar achter de landrover te slepen en dit gaat prima.

te heftige bergen, dus voor het eerst aan de lijn

Het is een prachtige rit, zo tussen de bergen te rijden.Ik heb nooit geweten dat een woestijn zo afwisselend kan zijn.
Wat een verscheidenheid aan kleuren!

wat zijn die bergen hoog

dromedarissen

We hebben even pauze in de schaduw van de berg voor een kopje koffie en wat eten, als we iets terug een harde klap horen en een stofwolk zien….een ongeluk.

even bijtanken bij een koffiestop

Zo snel we kunnen lopen we er heen. Ben en Mohammed zijn er snel bij. Er is een pick-up de bocht uit gevlogen en twee jongens zijn gewond, waarvan een schijnbaar ernstig.
Gelukkig is de ambulance er snel, want 3 kilometer terug is er een checkpoint, waar de ambulance ook staat.
We zijn er allemaal stil van en breken op om maar verder te rijden.
Om 17.00 uur rijden we Sharm el Sheikh binnen, een echte toeristenplaats met vele, prachtige hotels.

Alleen waar is nu ons hotel?
Nadat we de brede boulevard 3 keer heen en weer zijn gereden, rijden we de juiste zijstraat in, maar… we worden bij een checkpoint tegengehouden. We mogen er niet in, tenminste alleen onze auto’s niet. Die moeten op de openbare weg ergens blijven staan, wat we gezien onze ervaringen absoluut niet willen.Ook zien we ons niet in deze hitte met al onze spullen 1 kilometer naar het hotel lopen.Er schijnt hier ooit eens een bomaanslag te zijn geweest en daarom hebben ze nu dit beleid. Welkom in Egypte ?! Dus gaat Mohammed een nieuw hotel regelen en wij wachten, ja het wachten begint net als de hitte (40 graden) een beetje te wennen. Maar vermoeiend is het wel, als je denkt dat je ,na een dag in de hitte door de woestijn, er bent en dan pas 2 1/2 uur later echt in je hotel bent.
We gaan wat eten, drinken, douchen en dan snel naar bed, want morgen hebben we een lange tocht voor de boeg.

in de spotlights voor het hotel

Ben en Joke

Donderdag 26 juli

The day of the truth, do we skip Egypt or are we going into Egypt?
We make several phone calls to the automobile club, the headquarters of the customs, the Dutch embassy and even
the minister of Foreign Affairs. It is our last chance and we think about other options, but they are hard to fine.

At 15.00 we get a phone call: we have permission to drive the cars into Egypt! YES.

It is still hard to get all our stamps, but 15 minutes after midnight, just before they will close, we drive into Egypt!!!!

1.een onverwachte strandvakantie

Tijdens het ontbijt hebben we het toch maar over andere opties als we Egypte niet in kunnen. Eventueel terug naar Akaba en dan naar Saudi Arabië

rijden en met de boot over van Jeddah naar Port Sudan. Of de auto’s op een of andere manier op transport naar Sudan en wij met een gehuurde auto door Egypte. We willen dit eigenlijk niet, maar we moeten reëel zijn en dit onderzoeken.

2.overleg over het nieuwe reisschema

We besluiten een laatste poging te doen en bellen nog een keer naar de ADAC, die wel bereid is om een email te sturen, dat zij bevoegd zijn om Carnet de Passages uit te geven voor heel Europa.

Ook bellen we het hoofdkantoor van de douane in Cairo, nog en keer de Nederlands ambassade en zelfs het ministerie van Buitenlandse zaken in Den Haag.

Dirk is er ook achter gekomen dat twee jongens in mei met hetzelfde Carnet wel in 2 uur de grens Libië- Egypte over gekomen zijn.

Eigenlijk heeft iedereen, die met een Carnet de Passage Egypte binnen gekomen is, heel veel geluk gehad, want dit Carnet is niet door de Egyptische

overheid erkend en de beambten zijn zelfs strafbaar als ze iemand hiermee doorlaten.

Het blijkt dat we Saudi Arabië alleen met een zakenvisum in kunnen komen, dus dat lukt ook niet.

We zitten helemaal vast.

3..wachten tot het stempelcircus kan beginnen

En dan …opeens om 15.00 uur…. het is geregeld… we mogen met de auto’s Egypte in.

Blijdschap, ongeloof, eerst zien dan geloven, WE MOGEN ERIN!!!!!!!!!!

4. hoera.. het egyptisch nummerbord mag erop

Het ministerie van Toerisme heeft in overleg met andere instanties toestemming gegeven. Er wordt een fax gestuurd naar de douanepost en om 21.00 uur kunnen we naar de haven gaan om alles in orde te maken. Over 2 dagen komt de erkenning van de ADAC zelfs in het parlement van Egypte.

5.ook op de landrover

Met zijn allen zijn we om 21.00 uur aanwezig. Helaas is de betrokken ambtenaar nog aan het bidden ( duurt 35 minuten tijdens Ramadan).

De fax is wonderwel echt aangekomen en wordt door diverse ambtenaren wel 6 keer gelezen en dan begint het stempelcircus.

Dirk en Mohammed lopen vele keren heen en weer van het ene gebouw naar het andere kantoor, van het ene loket naar het volgende en wij wachten en wachten.

Alleen als je zit drijf je al je vel uit, laat staan als je heen en weer loopt. Maar Dirk heeft een speciale T-Ford drive, dus die blijft ervoor gaan.

Het wordt nog spannend, want om 24.00uur sluiten de kantoren.

Om 24.10 is het geregeld, alle papieren zijn in orde en de auto’s mogen het terrein af.

Bij de douane is er nog een kwartiertje oponthoud, de beambte wilt ook even in de T-Ford zitten en daarna kunnen we de straat op…..de tocht gaat verder!!!

6. voor het eerst in Egypte

Vanochtend zijn Dirk en Mohammed,de gids, weer naar de haven gegaan om de juiste stempels voor de auto’s te krijgen.

We schakelen zoveel mogelijke kanalen in: de ANWB, de ADAC, die de Carnet de Passage uitgeeft, de Egyptische Automobiel Club

en bellen zelfs met de Nederlandse ambassade in Caïro.Helaas kunnen ze niet veel doen.

Dirk en Mohammed zijn om 12.15 weer terug. Het is Ramadam en dan sluiten de loketten om pas na 20.00 uur weer open te gaan.

Er is niets veranderd.

het onbijt

We logeren in Sayadeen Village Resort, dit zijn vakantiehuisjes aan het strand. Behalve wij zijn er nog 2 of 4 andere gasten

en er staat dus heel veel leeg, wat wel jammer is, want het is een prachtige plek, goed eten en goede verzorging.

We zwemmen in de zoute zee en ook hier blijven we makkelijk drijven en dit water is wel verfrissend.

Sayadeen Village Resort

s’Avonds gaan Dirk en Mohammed weer terug naar de haven , maar keren om 23.00 uur teleurgesteld en boos terug.

De auto’s mogen Egypte niet in of we moeten heel veel geld betalen.

Dirk heeft tijdens het wachten de ambtenaar achter de loketten bestudeerd.

Bij loket 1 vult de ambtenaar een formulier met de hand in, want computers gebruiken ze niet. Dan loopt deze ambtenaar en

de klant naar loket 2, ook hier vult de ambtenaar een ander formulier in, dan loopt hij en de klant naar loket 3 en zet een

stempel en dan naar loket 4 enz..Heel efficiënt. Daardoor staat het kantoortje ook vol met kartonnen dozen met allerlei papieren.

Dirk relaxed

We sluiten deze teleurstellende dag toch gezellig af met een drankje, het roken van de waterpijp en een dansje op de muziek

uit de jaren 70.

dansen op dit is een nacht

Je reacties (comment) op het verslag waarderen we heel erg.

De dag van geduldig wachten en toch niet slagen.

We zitten rustig aan het ontbijt, als om 9.15 de fixer belt. Over 15 minuten komt hij ons halen om ons naar de boot te brengen, die om 11.00 uur vertrekt vanuit Akaba naar Nuweiba ( Egypte). Hoezo….niet voor 12.00 uur dat de boot zou vertrekken!
We zijn erg gestructureerd geraakt en zijn 35 minuten later helemaal bepakt en bezakt op weg naar de haven van Akaba.

Helaas is deze boot vol en we moeten wachten tot….ja, de een zegt 13.00 uur, de ander 14.00 uur….dus niemand die het echt weet. Elke keer als Dirk zijn sokken uit doet, gebeurt er weer wat.Een beambte zegt dat de boot zo komt, iemand klimt brutaal in de T-Ford of krijg ik zomaar een baby opschoot en daarvan wordt een foto gemaakt.

wachten…wachten en nog eens wachten bij de douane

We wachten en wachten. Om 13.15 is er inderdaad een ferry aangekomen, maar daar moeten eerst nog alle mensen af. Langzaam slenterend en sloffend op slippers
komen er tientallen groepjes mannen in lange gewaden en vrouwen in allerlei burka’s voorbij.

Joke werkt verslag bij

Dik zijn is hier waarschijnlijk een teken van welstand, want alle dames zijn erg gezet en zo dik dat lopen in deze hitte moeizaam gaat.
Het is een schouwspel van 3 uur lang, dan is echt iedereen van de ferry af.
Ik word naar de auto’s teruggestuurd, want het duurt nog zeker 2 tot 3 uur, voordat de boot vol benzine zit. Oef, dat wordt nog lang wachten….
maar na slechts 5 minuten mogen we de ferry inrijden.
We komen om 19.15 uur ( Egyptische tijd betekent 1 uur terug) aan in Nuweiba. Als eerste rijdt de T-Ford Egypte binnen.
Nergens staat aangegeven waar we naar toe moeten.Het is een doolhof van rijen vrachtwagens. We komen langs een groot veld, waar vele honderden mensen in burka’s en lange gewaden na deze vastendag op de grond zitten te eten.

wachten bij het zoveelste loket

Het is ondertussen donker geworden en we wachten met vele anderen onder een groot afdak totdat de douanebeambtes klaar zijn met eten.
Om 19.45 zijn de eerste activiteiten. De motorkap moet omhoog en het motornummer wordt opgeschreven.
Om 20.00 uur is het onze gids Mohammed gelukt om door de douane heen naar ons toe te komen….en dan begint voor Dirk en de gids
de lange reeks langs allerlei loketten.Eerst is het ene niet goed ( een ambtenaar heeft op de ferry een verkeerde naam als eigenaar van de auto ingevuld),
als dat opgelost is het de verzekering, die in hun ogen niet klopt en zo gaat het maar door en door.
Trudy, Ben en Joke wachten en wachten en zien Dirk en Mohammed steeds vertwijfelender langs lopen.We hebben geen egyptsch geld en ons diner
bestaat uit heel veel water, een half muslie reepje en een half kopje cup a soup.Eigenlijk hebben we ook door al dit gedoe helemaal geen trek.
Wat een bureaucratie. Mohammed helpt,vertaalt en doet wat hij kan.
Dirk heeft keurig alle papieren (Carnet van Passage via de duitse ADAC)van te voren geregeld,alleen erkent de Egyptische overheid hier de
ADAC(= duitse ANWB) niet. Na 6 uur van het kastje naar de muur gestuurd te zijn, mogen de auto’s Egypte niet in.

we laten de auto’s achter, rechts de T-Ford in zijn pyamahoes

We doen de pyamahoes om de T-Ford, halen alle bagage van het dak en laten de auto’s om 1.45 uur teleurgesteld en boos achter op het haventerrein en
nemen alleen wat handbagage mee naar ons hotel, waar we om 2.15 aan de prachtig gelegen bar aan het strand maar een biertje drinken.
Morgen maar verder.