Door Trudy

Pamir Highway

Voor het vertrek heeft Dirk nog een buitenband van de T-Ford geofferd bij een andere buitenband. Ik hoop dat we dit niet zo vaak hoeven te doen en dat we nog een tijdje op onze banden kunnen rijden.

Het heeft wel even geduurd om alle papieren te krijgen voor deze route op de Pamir Highway, maar het is al het wachten en de moeite waard geweest. Dit verslag maak ik na de dagen op de highway omdat er geen gelegenheid was dit eerder te doen. Het is moeilijk om te omschrijven wat we allemaal gezien, gevoeld, beleefd en meegemaakt hebben.

Het was echt prachtig en onvoorstelbaar mooi. Ik heb al vaker geschreven dat woorden te kort schieten om dit alles te omschrijven. Nu doe ik het met veel foto’s en hoop dat jullie er van kunnen genieten. Wat ik zeker nog wel even vertellen moet is dat de weg slecht of heel slecht was. Ik kon wel om me heen kijken maar Dirk moest heel erg goed kijken en sturen om alle gaten te omzeilen. Ik maakte foto’s en vertelde over alles wat er te zien was. Heel veel hoge bergen.

De wereldbol op de radiateur wiebelde wel erg. Het is onze mascotte, die Inge, onze schoondochter voor ons gemaakt heeft. Dus daar gaan we er met zorg mee om.

Weer verder.

Wat een vreemd geluid. Onze achterband is er afgelopen.

Een andere erop en weer verder.

De Pamir Highway is prachteig. De mannen stralen en genieten.

We overnachten in een huisje van een familie. Alle luxe ontbreekt, maar de mensen zijn lief, geven ons eten en warmte. Letterlijk en figuurlijk.

We overnachten bij de hotsprings en kunnen daar in het hete water lekker uitrusten en het is overal goed voor. Er zijn mensen die daar speciaal een paar dagen badderen.

Het wordt groener.

Dirk zijn rug, nek en eigenlijk zijn hele lijf zit vast. Ger heeft grote sterke handen en masseert zo goed als hij kan.

Het lijkt even een zondagochtendritje.

Dan komen we eindelijk in een stad en kunnen hier geld en boodschappen regelen.

We kunnen weer verder.

Eten onderweg een broodje.

Langs de rivier en dan is er een onweersbui. Gauw schuilen op een mooie plek.

Het is prachtig.

 

Er zijn wegwerkzaamheden. Morgen willen we om 6 uur gaan rijden om zo ver mogelijk te komen. ‘s Avonds wordt de T-Ford voorbereid voor de komende dag.

We rijden vroeg weg zonder thee, koffie en ontbijt. Maar het was niet zo erg want na 3 uur rijden!!!! Gingen we ontbijten met koekjes. Even snel en dan weer door.

Zo waren we al heel wat kilometers opgeschoten toen we bij de eerst afzetting kwamen.

We konden na een half uur weer door.

Toen kwamen we bij de echte afzetting. Hebben daar 3 uur gewacht en toen we dachten dat we door konden rijden moesten we allemaal terug.

Stenen, grote en kleine rotsblokken rolden naar de weg. Het was gevaarlijk om daar te rijden. Wachten tot het weer rustig werd op de rots. Toen mochten we voorzichtig door. Ik moest van Dirk in de LandRover springen. Zo was ik veilig, maar Dirk moest ook. We wachten hem op na de rots en dat duurde even. Eindelijk zag ik hem komen. Hij had de schrik van zijn leven gehad. Een groot rotsblok viel vlak voor de T-Ford. Gelukkig stond hij op tijd stil. We hebben het gered!

We rijden door over een betere weg met asfalt, maar moeten wel op het vee letten.

Na een nacht in de daktent ziet Dirk dat de reserveassen uit de koker steken. Wat een geluk dat we die niet verloren hebben.

Maar zo zie je maar dat de regenboog geeft ons geen pot met goud, maar heeft ons wel geluk gebracht. We hebben de assen nog.

De T-Ford wil niet starten, hij is verzopen. Ger trekt hem aan met de LandRover en dan gaan we weer. Onze uitdaging voor vandaag is om in Dusjanbe aan te komen. We gaan berg op en berg af. Om bergen heen, langs rivieren en een meer. Zien zwaar bepakte auto’s ons tegenmoet rijden. Die hebben vast boodschappen gedaan in de stad. We gaan de goede kant op.

En dan zijn we er. We hebben een prachtige en heel bijzondere reis gehad met Ger en Wim. Ons technische team. We hebben ervan genoten.